De veranderingen door de pandemie hebben in het onderwijs veel extra werkdruk tot gevolg. Als lerarenopleider ervaar ik dat ook, omzetten van lessen naar online, steeds veranderende omstandigheden, studenten die daardoor op verschillende manieren extra druk ervaren (eenzaamheid, vrije tijd en studie in een kamertje, extra werkdruk, ict perikelen), collega’s veel minder zien.
Tegelijk merk ik ook dat juist daardoor de behoefte aan realiseren wat we echt belangrijk vinden sterker wordt. En vreemd genoeg lijkt daardoor ook creativiteit steeds meer als een ballon die te lang onder water is gedrukt naar boven te willen komen. De behoefte om alles te laten vallen en gewoon met elkaar te gaan zitten om te bespreken waar we met elkaar in onderwijs naartoe willen. De veranderende samenleving, de behoefte aan antwoorden op de grote vragen waar we tegenaan lopen: behoud van onze aarde, globalisering, diversiteit/inclusie.
De tekst en afbeeldingen hieronder zijn een eerder geplaatste post, een onderdeel van mijn afronding van de opleiding Passionair begeleiden. Dit is nog steeds een visie waar ik achter sta en die nu wellicht meer herkend wordt. Daarom opnieuw geplaatst.
Samenleving en individu beïnvloeden elkaar continu wederzijds. In onze huidige maatschappij waarin afgescheidenheid nog de overhand heeft leidt dat tot een patroon van reageren …
Wanneer individuen in de samenleving in hun kracht gaan staan en verbinding zoeken kan een heel andere dynamiek ontstaan:
Photo’s by: Erik Eastman en John Cobb